Джеймс Гринвуд

балаларды көремін. Бір-екі пенни тауып, тамағына

Егер бақыт қолыма өзі келіп қонбайтын болса, онда оны мен өзім ұстап аламын

Уинкшиптен "ит болып үруші" деген кім деп сұрадым. Ол маған тауарды аралап жүріп, сататын саудагер жалдайтын бала екенін түсіндірді.

Шынында да көресінді көретінімді білемін, сөйтіп жыларман болып Поллиді көндіруге тырысатынмын. Ол қайдан оңай көне қойсын. Өгей шешемнің даусын естіген соң ол бұрынғыдан да қатты жылай бастайды. Қорыққаннан зәрем ұшып, көрші бөлмеден естілген аяқтың дыбысын, есіктің ашылғанын естимін. Міне, енді ашуланған өгей шешем түнгі көйлегімен, түнгі телпегімен бөлмеме шабына кіріп келетін. Бір сөз айтпастан ол маған тап беріп, жалаңаш күйімде аямай соққыға жығатын. Ол менің басымды жастыққа тығатын, сөйтіп мен тіпті айқайлай да алмайтынмын.

Әкем оның маған не істейтінін білмейтін: егер балаға әзірленген тағамды тағы да жеп қоятын болсам, өгей шешем мені таяққа жығатынын үнемі бақырып қайталай беретін.

— Оны несіне босқа қорқыта бересің? — деп айқайлайды басқа бөлмеден әкем. — Боққа тұрмайтын мешкейдің дұрыстап сыбағасын бермейсің бе, әйтпесе ол саған пысқырып та қарамайды.

— Иә, менің де енді шыдамым таусылатын шығар! — дейді өгей шешем. — Байқа, оңбаған неме.

Содан кейін ол бөлмесіне оралып, әкеме:

— Ұрудың керегі жоқ, Джеймс. Баланы ұрып жақсы ете алмайсың, — дейді.

Маған тиген таяқтан соң, бір қызығы Полли бүрісіп, ештеңе болмағандай ұйықтап қалатын. Бұған қарап әкем шынында да мені қаласам баланы уата алады деп ойлайтын. Бірде мен шыдай алмай, өгей шешем жөнінде шағым айта бастадым.

Мен өзімнің анамды, ол қайтыс болған кешті, оны жерлеген күнді еске түсірдім