Құлаған дуал жақтан көкек сұңқылдайды. Аяулысынан адасып қалғандай зарлайды. Адасып қалса өзі кінәлі, көрінген тезек үйіндісінің түбіне, тақыр жерге жұмыртқалап жүре береді. Ал жұмыртқасын бұралқы ит, иә мысық жеп қойса, жатып кеп жылайды.
Мүмкін, олай да емес шығар. Мүмкін, көкектің айтып тауыса алмай отырған арманы бар шығар. Мүмкін, ол адам болсам деп армандайтын шығар. Кім біледі, қарғыс тимегенде, көкек бір кезде адам болған деседі ғой. Ал жер бетінде адам болып жаратылғанына шүкіршілік етпейтіндер де бар. Қарттар:
«Жаратқаныңа шүкір, жасаған», - дейді.
Адам болып жаратылудың өзі таудай бақыт. Соны сезу мұң екен - ешбір бақытсыздыққа бұл дүниеден орын қалмайтын сияқты.