Elflerin Kaderi 1: Demir Zırhlı Savaşçılar

gideceksin?”
“Yıllar önce dağlara gitmiştim,” dedi Veronika. “Sefaletin ve tehlikenin kol gezdiği bir zamanda, huzur bulabildiğim küçük bir vadiye ulaşmıştım. Kötülüğün adım atamayacağı, büyülü bir yerdi. Gidip o vadiyi ve hepimizin aradığı barışı ve huzuru tekrar bulmaya çalışacağım.”
“Ben de seninle gelip sana muhafızlık edeceğim,” dedi Demirbilek baltasını kaldırarak.
“Hayır, Demirbilek,” dedi Veronika. “Yalnız gitmeliyim. Burada kal ve Lotus’u koru. Elflerin geleceği onun elinde.”
Veronika tacını çıkararak Lotus’a verdi.
“Bu taç artık senin. Beraberinde getirdiği sorumluluk da öyle.”
Lotus annesine şaşkınlıkla bakakaldı.
“Yakında geri döneceksin, değil mi?” diye sordu annesine.
“Bilmiyorum,” diye iç çekti Veronika. “Eğer gerçekten barış diye bir şey varsa, önce onu bulmalıyım.”
Sonra kızına sarılarak devam etti: “Sizin ve tüm Elflerin yolu ve bahtı açık olsun.”

dört kertenkeleyi ve azman canavarları atlatmak zorundaydılar.
Sitrus atının dizginlerini tutarak eyerine atladığı gibi onları takip etmeye koyuldu.
“Durdurun onları!” diye bağırdı Kral Hodbin.
Kalan Çelik Yumruk savaşçıları, kralın emrini yerine getirmeye çalışıyordu. Bazıları öfkeli kertenkeleleri yakalamaya çalışırken, diğerleri Elflere saldırmaya hazırlanıyordu.
Ama artık çok geçti. Elf ordusu düşmanı geride bırakmıştı bile. Kartal Kanyonu’na giden yolda hiçbir engel kalmamıştı.
Diğer Elflerle birlikte dar kanyonda ilerleyen Rubus’un gözleri kocaman açıldı.
“Ne yüksek uçurumlar bunlar böyle!” diyebildi sadece.
“Gerçekten de öyle,” dedi Lotus. “Hiç kimse bu kalenin duvarlarını yıkamaz.”
Pruna ve bir grup şövalye kanyonun girişinde kaldı. Geri kalan Elfler ise vadiye varana kadar yola devam ettiler. Yeşil çayırları ve etraflarını saran yüksek dağları hayretle izliyorlardı.
“Burası harika bir yer,” dedi Lotus, Sitrus’a dönerek. “Sen olmasan buraya ulaşmayı asla başaramazdık. O korkunç kertenkelelerin yanına yaklaşma cesaretini nereden buldun?”
Sitrus omuz silkti. “Bana pek zor gelmedi. Çiftlikte öfkeli atlarla ve kızgın boğalarla uğraşmaya alışığım.”
“Sana bir şey olacak diye çok korktum,” dedi Lotus. “Birazcık da olsa korkmadın mı?”
“Elbette korktum. Ama pek düşünecek zamanım olmadı,” dedi Sitrus gülümseyerek.
Elfler yerleşmeye başlamış, herkes kendine göre bir iş bulmuştu.
Kraliçe Veronika hariç... Uzun süre sessiz ve dalgın bir halde öylece durduktan sonra Lila’dan Elfleri toplamasını istedi.
“Size söyleyecek önemli şeylerim var,” diye başladı Veronika. “Artık sizin kraliçeniz değilim.”
Elflerin şaşkınlıktan dili tutulmuştu.
“Ne demek istiyorsun?” diye sordu Lila.
“Size savaşa gitme emrini ben veremem,” diye cevapladı Veronika. “Bugün, Lotus’un size benden daha iyi hizmet edeceğini anladım. Sizi zafere götürebilecek biri varsa o da Lotus’tur. Bunu bugün siz de kendi gözlerinizle gördünüz. Benim tavsiyemi duymak isterseniz, yeni hükümdarınızın Lotus olmasına izin verin derim. Şimdi sizi ona emanet ederek aranızdan ayrılıyorum.”
“Bizi bırakıyor musun?” diye sordu Lotus büyük bir şaşkınl

edemez.”
“Biliyorum,” diye iç çekti Kraliçe. “Ama Elflere ölüme gitmelerini emredemem.”
“Ama…” diye başlayacak oldu Pruna.
Kraliçe onu duymadı. Atının üstünde başını kaldırarak