Кеш түскен, он бір шамасы болатын, бірақ көшеде халық көп. Бізді әр қадам сайын итермелейді, бірақ біз қиналсақ та ілгері келеміз.
— Тезірек жүрейік! — деп ескертті маған қарай бұрылған Рипстон. — Енді көп қалған жоқ.
Бұл ескерту мені қуантып тастады. Біз кен жарық көшеге шыққанымызда: "Менің серіктерім қандай жерде тұрады, мен де осында қуана өмір сүрер едім!" — деп ойладым. Бірақ кейіннен ішіме күмән енді. Олар үйге барамыз деді, бірақ мені өздерімен бірге шақырған жоқ. Олар өздері тұратын үйге еніп кетеді де, мені көшенің ортасында қалдырады. Рипстонның "Жүрейік, енді алыс