ДОМБЫРА
(1924)
АЗИЯ
(Европаға)
Сұм Европа! Арам, залым тас болдың,
Бүліншілік, жауыздыққа бас болдың.
Адамзатқа жол көрсеткен ерлерге
Неге мұнша, уа, Европа, қас болдың?!
Зина, сату, арамдыққа шіріген
Жан-тәніңді, мерез болып іріген.
Орап көркем перделермен жасырдың,
Сұмдығыңды дүниеден асырдың!
Өзі әдепті һәм сыпайы сөзіңе,
Сырты көркем маңызданған өзіңе,
Сыртқы жұрттар шыны осы деп нанғандай,
Көңілі толып, көзі тойып қанғандай.
Балаларың бірін-бірі шабысты,
Сұм жыландар ысылдасты, шағысты.
Өлтірісіп қарындасын, қандасын
Күліп-ойнап іле артынан табысты.
Мұны неге, уа, Европа! Көрмейсің?
Мұнша неге дұрыстыққа көнбейсің?
Қара пәле тұншықтырды әлемді —
Қарындасқа қолың ұшын бермейсің?
Мен жібердім Семит пенен Мұсаны,
Ыбрайымды, Дәуіт пенен Исаны.
Жіберіп һәм көп пайғамбар мен саған,
Ақырында Мұхаммедті жұмсағам.
Адамзаттың шыңырауға батқанын,
Былғанышта үйелесіп жатқанын.
Әуелден-ақ құтқарушы сен бол деп
Семитімнің ұрпағына артқанмын.
Хақылық жолды дін деп атап ашты олар,
Бар әлемге жарықтарын шашты олар.
Адамзатты құтқаруға пәледен,
Мехнат шекті, төкті талай жасты олар.
Ылғи қарсы ақиқатқа тұрдың сен,
Ақырыңда мұндай сұмдық құрдың сен:
Айса жолын алған болып сен залым,
Өтірікке ақиқатты бұрдың сен.
Өзіңменен тұрмай залым аздырдың,
Кеп баламды тура жолдан жаздырдың.
Сұмдығыңа, қулығыңа үйреттің,
Бұлғадың сен, араластың, сиреттің.
Талай сені адамдыққа шақырдым,
Көбін саған мен жұмсадым ақылдың.
Көнбеген соң туысқандық сөзіме,