Неге атпадың, Қарабай? депті дейді.
– Жата-жата үйімде ішім пысты,
Жігіттікте көп қылдық мұндай істі.
“Атайын” деп үйімнен шығып едім,
Сол жерде көңіліме бір қиял түсті.
– Ал, мергендікті қоймадық тамам, – дейді,
Душар келді бір марал саған, – дейді.
Душар келген маралды атпай қалып,
40. Қиялыңды айт-сана маған, – дейді.
– Алда қалай бола-дүр заман, – дейді,
Буаз маралды көп атпақ жаман, – дейді.
Үйде менің зайыбым шүбәлі еді,
Сол есіме түсті де, обал, – дейді.
Талай қызық көрерміз аман болса,
Мергендікті қоярмыз жаман болса.
Құда болар менімен бар ма жайың,
Құдай перзент көрсетер заман болса.
Қаса мерген – екі бай дейді деді,
50. Киік атып, аң етін жейді деді.
– Құдай перзент көрсетер заман болса,
Болсақ, бола қалайық, – дейді деді.
Қарабай мен Сарыбай ат тоқыған,
Ат тоқыған жерінде хате оқыған.
Қосқанының белгісі сол емес пе,
Түсе қалып, сол жерде бата оқыған.
Жиын қылып Қарабай бие сойған,
Бір биенің етіне жұрты тойған.
Қарабайдың қатыны қыз тауыпты,
60. Баян Сұлу депті де, атын қойған.
Аягөздің бойынан ел ауыпты,
Қылады екен Сарыбай бір қауіпті.
Үш күндей толғатып, азаматтар,
Сарыбайдың қатыны ұл тауыпты.
– Сарыбай қай жаққа кетті? – дейді,
Тазша, шүйінші тілейік, – депті дейді.
Асығыста шүйінші тілемеймін деп,