Әдетте қиналған кезінде ойына балалық шағы оралады. Балалық шағының өзі екіге бөлінеді екен. Соның ішіндегі ең алаңсызы, мамыражайы, әрине, әжесімен байланысты. Әжесі оны тоғыз айында бауырына басыпты. Әкесі де, шешесі де сол кісі болатын. Бірақ бұл бейқам өмірі ұзаққа созылған жоқ. Жеті жасқа қараған шағында әкесі дүниеден озды. Сексеннен асқан әжесі морт сынды. Қарадан қарап отырып, жылайтынды, Құдайды тілдеп, тез арада өзін алуды талап ететінді шығарды. Қанша жерден бала дегенмен, ең жақын адамының бұл күйі оған да әсер етіп, ақырындап алаңсыздық орнын мұң, әлдебір көмескі бақытсыздық сезімі жайлай бастады. Ол кезде әжесі бұған қарай алмай, туыстары оны қаладағы көп интернаттың біріне өткізіп жіберген. Сурет сызғанды сол кезден бастады. Әжесінің бейнесі көз алдынан кетпейтін. Мәжнүн ғашық секілді ойлайтын, елестетін ол кісіні. Қара шапанын жамылып, қолына қалайы құмырасын ұстап келе жатқан әжесі. Кереуеттің үстінде жоқтау айтып, аппақ сирек шашын жайып тастап отырған әжесі. Қорқынышты. Бірақ, Анасынан баласы қорқушы ма еді. Түнде ешкімге байқатпай жылайтын. Тілдесетін. Өкпесін айтатын. Біреуді жамандайтын. Біреуге ризашылығын білдіретін. Бейнесін қағазға түсіргісі келген. Рас, алдымен өлең жазып көрді. Бірінші класта оқып жүрген кезінде. Бірақ:
- Гүлдер, гүлдер, көп гүлдер,
Қызыл гүлдер, көк гүлдер,
Қыста да, жазда да
Тұра берші, көп гүлдер,-деген шатпақ қана шықты көкірегін жарып. Қанша жыл өтсе де, жадынан өшер емес. Кейде жаңылтпаш тәрізді қайталайды, кейде әр сөзін салмақтап көріп, баяу күбірлейді. Өте мұңды өлең. Татқан алғашқы уының кермек дәмі бар онда. Әжесінің бөтен, түсініксіз күйінен сескеніс, ол кісі айтатын жоқтаудың кеудесіне тиген жарықшағы. Ол түрлі-түсті қарындаштары жеткілікті болса да, ақ бояу мен қара бояуды ғана пайдаланатын. Әжесінің аппақ, қан-сөлсіз жүзі, нұры тайған жанары, қара шапаны. Осы бейнені қағазға түсірсе ғана жаны тынышталардай көрінетін. Қазірдің өзінде, сол бір аласұрған беймаза балалық шақтан отыз жыл өткеннен кейін, интернаттың суық дәлізінде бездеңдеп бара жатқан өзінің сұлбасын елестете отырып, кеудесін аяныш сезімі кернейді. Өмірге адам сабақ алу үшін келеді дейді. Алла адамға көтере алмас жүк салмайды, барлығы өлшеулі, талайыңа түскен жақсылықтың да, жамандықтың да есебі бар дейді. Бәрін түсіне отырып, қайран қалады. Соншама бақытсыздықты бұның сәби арқасының қайыспай көтергеніне, осы күнге бір жерде өліп қалмай жеткеніне таң қалады. Есіне тағы әжесі түсті. Қырық төртінде дүниеден озған кенжесінің қазасын көтере алмады. Әжесі он үш бала тапқан кемпір еді. Соғыс алыпты, жұт алыпты, ауру-сырқау алыпты. Үшеуі осы күнге жетті. Солардың кенжесі бұның әкесі еді. Әжесі – ол үшін әке де, шеше де. Сондықтан болар, есі кіріп қалса да, әке өлімі оған онша әсер ете қоймаған. Өзінен кейін буыны бекімеген төрт бала бар, шешесі жесір қалды. Улап-шулап жылда шілдехана өткізетін шаңырақ бүк түсті. Азаматынан айырылды. Бұл жағдай оның қаперіне кіріп шықпапты. Тіпті ол күндерді құрбы балаларымен ойнап, көңілді өткізгені есінде. Ол үшін бастысы Әжесі еді. Әжесінің арқасына тығылып ұйықтайды (әлі есінде ол арқа. Арық, қу сүйек. Сексендегі кемпірдің арқасы. Қазір ойлап отырса, қанша шөкті дегенмен әжесінің бойы біраз адамнан биік болыпты). Әжесі ауызына тыққан аспен қоректенеді. Әжесінің қасында отырып күйтабақтар тыңдайды. Олардың барлығы да «Әлқисса...» деп басталатын. «Алпамыс», «Қобыланды батыр», «Қыз Жібек», «Айман-Шолпан», «Мұңлық-Зарлық». Әжесі қайтқанда, бұны бір туысқан әпкесі асырап алмақ болып, басқа қалаға алып кеткен. Топырақ та сала алмады. Қазасын естігенде де, бала болды ма, әлде ой-сезімі шынымен де кенже жетілді ме, әйтеуір сондай уайымға салынбапты. Ойсыраған әке орны да, әже орны да жылдар өтіп, есейген сайын сезіледі. Қартайғанда ол тесіктерден қарлы боран уілдеп, сүйектерін сырқырататын шығар.
The vicious circle of peace has suddenly disappeared. The car rumbled and did not realize what the brutal life of the big city had switched off suddenly. The weather here is different. Clean. Cool.
As a rule, when it is difficult, the child regains consciousness. The childhood is divided into two parts. The most disturbing of all, the Maya, of course, is related to her grandmother. His grandmother went to his liver for nine months. Both his father and his mother were the same person. But this lifeless life did not last long. At the age of seven, his father died. She is eighty years older than she is. Looking from the sky, he cried out, crying God and demanding immediate self-control. Despite so many children, this situation of the closest person affected him, and gradually the place of sadness began to shrink, and some unpleasant feeling of distress began to slow down. At that time, when his grandmother did not manage to do so, relatives sent him to one of many boarding schools in the city. The drawing started from that moment. His grandmother's image was in front of him. He is a mysterious, imaginary man. Her grandmother, holding a black jacket and holding a tin pin in her hand. She was laughing over the bed, her grandmother, rarely dropping white raisins. Scary. But his mother was afraid of his son. At night he cried loudly. Speaking. He was laughing. Someone was bad. Thanksgiving to somebody. He wanted to make a video. True, he first wrote a poem. During the first year of study. But:
- Flowers, flowers, many flowers,
Red flowers, blue flowers,
Both in the winter and in the summer
There were plenty of flowers, the sweat, and the chest. Not many years have passed. Sometimes he repeats like an idiot, sometimes checking every word, and slowly shouting. Very sad song. It has the first taste of wheat flavor. The stranger, whose grandmother's strange, incomprehensible situation, is a fracture of the breast that he speaks about. Although he had enough colored pencils, he used only white paint and black paint. His grandmother's white, creamy face, light-colored, dark-colored. It seemed a bit quieter when it took a picture. Thirty years later, in the midst of a stagnant childhood, a feeling of contempt would be felt by imagining her scheme, which was fading in the cold corridor of the boarding school. Life says that a person wants to learn. Allah does not place a burden on a person who is unable to carry anything. He says that everything is weighty and that there is good and evil for you. He is amazed to understand everything. She is so surprised that her baby has grown up and has not dying anymore. His grandmother again remembered. Forty-four were unable to bear the burden of the youngest who died. His grandmother was a sister who had thirteen children. The war broke out, swallowed, and drowned. Three have come to this day. The youngest of them was his father. His grandmother is not a father or a mother. So even if he fell in love, his father's death did not affect him. There are four children who have never been married, and her mother is a widow. Over the years, the shanyrak blooming chamber was held. He lost his nationality. This situation has not hit him. He remembers even days when he played with his children and had fun. His main concern was his grandmother. She sits in the back of her grandmother and sleeps (she still thinks she is back, a puppy, a bone, she's eighty years old, and now her grandmother's tall is bigger than somebody). Her grandmother feeds her mouth. Near the grandmother listened to the loudspeakers. All of them began with "Alcus ...". Alpamys "," Kobylandy Batyr "," Kyz-Zhibek "," Aiman-Sholpan "," Mung-Zarar ". When her grandmother returned, she was taken to another city by a sibling sister. Soil could not. Whether he was a child, whether he was a child, or having a sense of well-being, he was not anxious. The place where the father feels, and the grandmother's place as they grow older. When he grows old, it is likely that the snow blizzard will shrink and bleed.
