Сол Қарабай кете-дүр қалай бермей.
Қозы Көрпеш һәр нені ойлайды еміс,
Дегеніне бір жетпей қоймайды еміс.
Ересек болған соң Қозы Көрпеш,
Тазшаменен асықты ойнайды еміс.
Қозы Көрпеш атадан жаста қалды,
110. Асық ойнап тазша мен пері салды.
Тазша бүгін асығып ұтып алса,
Зорлықпенен Қозыекем тартып алды.
Өштес қылған екеуін Құдай ма екен?
Жаман сөзді Қозыекем тыңдай ма екен?
– Қатынына бара алмай, – деп жүр дейді,
Асығымды тартып алды деп жылайды екен.
Асық ойнарға Қозыекем үйден келе,
– Сарсаң қылдың, ау, тазша, мұнда неге?
Сарсаң қылмай, айтсана расыңды,
120. Алтын сақам берейін шүйіншіге.
– Сол екі бай бөкенді тосып еді,
Сенің білген ақылың осы ма еді?
Есің болса, онда ойлап білмес пе едің,
Атаң жастай біреуге қосып еді.
– Кетейін Алашада енді бір мен,
Жаңа менің көңіліме сәна кірген.
Өтірікші болмасаң, тазша, деймін,
Айтып қосқан қосағым қайда жүрген?
Сарыбай бұл ғаламнан өтіп еді,
130. Қозы Көрпеш Құдайға не етіп еді?
“Жетім ұлға қызымды бермеймін” деп,
Көше қашып Қарабай кетіп еді.
– Құдай қосса, соңыңнан қалмаймын ғой,
Жамандықты есіме алмаймын ғой.
Өтірік қана айтасың сарсаң қылып,
Тазша, сенің тіліңе нанбаймын ғой.