“Елден шыққан білімсіз ант екен” деп,
Ел-жұрты Қарабайға өкпеледі.
Қойшының сыбағасын тоғыз қылып,
Сарекең сый-сияпатпен жөнелтті енді.
Жақсының шарапаты санға тиіп,
Сарыбайға бір тайпа ел билетеді.
Жиылған жамағат кеп кеңеседі,
40. Мұнан бұрын патшалы емес еді.
“Сарыбай тек жаралған жан емес” деп,
“Патша қоямыз” деп, “е” деседі...
Екі бай Балталыға бірдей келді,
Қарабай ол неғылсын дүйім елді.
Тоқсан мыңы көзіне мал көрінбей,
Аң аулай ерте тұрып жөнеледі.
Не Шыңғыстай, болмаса, не Қалбадай,
Не Мыржықтай аңы көп бір тау еді.
Қақ жарып хан Қарекең келе жатса,
50. Алдынан буаз марал кез келеді.
Қылт етті де, жөнелді белден асып,
Қарбаң-құрбаң етті де, қалды сасып.
Көзінің жасын сүртіп қарағанша,
Адасып қалды аңнан жаза басып.
Қылығы сол күнінде жаннан епті,
Сол шағында тентіреп аңға кепті.
“Қап бәлем, ертең түсте атамын!” деп,
Қаңтарып ақ қайыңды жата кетті.
Оған да артық дәулет Тәңірім берді,
60. Қазақтан Сарыбай да артық еді.
Ерте тұрып пандатын үйіне оқып,
Сарыбай да сахарадан аңға келді.
Қалың тауды қақ жарып келе жатса,
Ат қаңтарған бір жанды көзі көрді.
Сарекең ат көрген соң жетіп келді,
Көреді түзде жүріп талай керді.
– Жатырсың түске шейін ат қаңтарып,
Үмітсіз дүниеден кімсің? – депті.
– Көңілімді мың мен санға баламаймын,
70. Бенденің ілігіне жарамаймын.