тастай жазған жылы жауап алсам, төбем көк­ке екі елі жетпей қалады. Шекесіне редакция маркасы қондырылған мұндай хаттарды балалардың бәріне мақтанып көрсетем. Білсін менің кімдермен байланысым бар екенін.
Ал кей хаттардың сөзі қаталдау да, аяусыз боп келе­ді. Аты мәлім ақынның бірі өткен күзде «Саған өлеңмен­ бас қатыруға әлі ерте сияқты. Өлеңдеріңнен өзіндік еш­теңе таба алмадым», – деп жазыпты. Бұл мен үшін төбем­нен тас құлағанмен тең болды. Осы секілді ұнам­сыз жауап алсам, оны өзгелерге көрсетпек түгіл, мек­теп­тегі ақындық даңқыма нұқсан келтірер деп, табанда­ жоямын.
Ақыры редакциялардың қай-қайсынан да көңілім қалып болды. Соларға өлең жіберем деп, конверт, марка­ сатып алып, қанша ақшам қарап болды десеңші. Одан да соның бәрін жиып, конфет алып жесем ғой, мықтап бір жырғамас па едім.
Мейлі, баспаса баспай-ақ қойсын. Оған бола мен арман еткен нысанамнан, сірә да, жалтармаспын. Солардың ызасынан енді міне өлеңді қойып, соқталдай повесть жазғалы отырмын. Бәрі кітаптағыдай болу үшін оқиғаларды