АҒАЛАР
Ағалар асқар тауым ғой
асқақтап тұрған көк тіреп,
Жабықтырғанда дауылды ой,
маңдайымнан менің өпті кеп.
Ағалар барда демеген –
бәрінен биік шоқтығым,
еркелеп өстім неге мен,
әкенің сезбей жоқтығын?
Жолаушы кетсе, тұнжырап,
апамнан сұрай беріппін,
алдынан шықтым құлдырап,
лағындай боп еліктің.
Білінбей жоқтық, кем-кетік,
елдей ем өзім рулы.
“Беремін,- дейтін,- жеңге етіп
саған ұнаған сұлуды”
кетіпті тулап күндерім,
сусын ғып әлі жүр жаным
мейірімнің сонау күн демін.