Tolstoy’un ölümsüz eseri “İnsan Neyle Yaşar”, yüzyıllar sonra hâlâ insan yüreğine dokunan basit bir soruyu peşine takıyor: Bizi hayatta tutan gerçek güç nedir? Bir köy kunduracısının yol kenarında donmak üzere bulduğu esrarengiz yabancıyla başlayan bu kısa klasik, merhametin ve sevginin görünmez ağına düşen sıradan insanların öyküsünü anlatıyor. Tolstoy, melekler ve kırbacın gölgesinde geçen bu masalsı anlatıda, ekmeğin tadından adaletin yüküne, on bin talant borcundan bozkır rüzgârına uzanan geniş bir insanlık panoraması kuruyor.
Bu sayfalarda yan yana duran herkes—yağmur altında ıslanan bir köylü, sarhoşluğun eşiğindeki bir tüccar, bağışlanmayı bekleyen bir mahkûm—tek bir gerçeğe ışık tutuyor: İnsan, asıl başkasına uzattığı elde yaşar. Sevdiğimiz sürece yaşıyoruz; bağışladığımızda dünyayı kendimizle birlikte arıtıyoruz.
Tolstoy’un yalın dili, felsefeyle didişen ağır cümleler kurmaz; onun yerine, evimizin kapısını çalarcasına içeri girer. “İnsan Neyle Yaşar”ı okuduğunuzda, kapıyı açtığınızın ertesi sabahı dışarı adım atarken hava biraz daha berrak, kalbiniz ise kuşkusuz daha hafif olacak.
