Шерхан Мұртаза

Түнді құдай тыныштыққа, күндіз көрген азабыңнан бір мезгіл арылып, тәтті құшаққа, тәтті ұйқыға кіруге жаратқан

Бұл дүниенің жүзінде өткінші емес кім бар дейсің?! Бәрі өтеді, Дауылбай да өтеді. Қара жер қараны да, төрені де, жарлыны да, байды да бірдей етеді. Бір өлмесе Ескендір Зұлқарнайын өлмес еді. О да кетті. Топырақ болды. Кім біледі, сол топырақтан бір байғұс балшық илеп, қыш құйған шығар

Өзіңді-өзің, жұбатпасаң, өзіңді өзін жылытпасаң, сені кім жұбатады, кім жылытады?

Айдан басқа мұң шағатын кімім бар?

"Ашу бар жерде ақыл тұрмайды", – депті Төле би.

Адамдардың көбі ашушаң. Ақыл қайдан болсын.

Егер дүние тек сұлулықтан тұрар болса — адам баласы мүгедектіктен, ғаріптіктен,

Шаңырақ жағылғанша, сирақтың шабылғаны артық.

Біреудің аңғырттығынан біреу пайда табу қиянат-ақ.

Ағаш екеш ағашта да сезім бар. Тамыры жердің сөлінен нәр алып, жапырағы күннің сәулесінен әл алып тұрған кезде ағаш әулие құстың әніне, желдің уіліне, жұлдыздың жарығына, күннің қызуына елтіп, жасыл жапырақтары зүмірет қадаған жанардай жайнаңдар еді. Жаңа туған бөпеге бесік болуға жараған тал өзін бақытты сезінер. Жаңа отаудың шаңырағы мен уығына шабылған сәмбіде де өкініш жоқ. Омаш сақаның тісіне жараған ағаш та мені балта кесті-ау деп қайғырмас.
Дүниеде дар үшін соғылған ағаштың соры қалың

Дүние бір қисық жол бұраңдаған,
Бақ тайса ерге дәулет құралмаған.
Күніне тоқсан тоғыз бәле көрсең, әлу-ай!
Сонда да күдер үзбе бір Алладан.
Дүние дастан
Әуелі-ақ бастан
Ақылды дұшпан жақсы
Ақымақ достан, әлу-ай!
– Ой, сорлы-ай, рас қой, –деді Рысқұл орнына қайтадан келіп отырып.
Жапалақ жалпылдайды жар басында,
Немене жоқтың күні бар қасында.
Дос болып қас болғаннан сақта, құдай
Қасқыр да қастық қылмас жолдасына, әлу-ай!
Қоңыр қаз, үйрек,
Қанатын сүйреп,
Бұл жалған өтер-кетер
Өй-деп, бүй-деп, әлу-ай!..