André Maurois

Şımarık bir kız, acılı bir kadın olur,” derdi, “

Gözlerinden alaylı ve hüzünlü bir bakış geçtiğini görür gibi oldum,

Paylaşılsa bile, aşk korkunç bir şey. Bir gün, kadının biri çok doğru bulduğum şu sözü söylemişti bana. “Çok iyi, yani şöyle böyle giden bir aşk zordur, ama yürümeyen bir aşk cehennemdir.”

Isabelle’i seviyorum ve yanında sevecen, ama yenilmez bir sıkıntı duyuyorum.

, hayır, ben değil. Ben sizinle yaşamımın sonuna kadar bir hapishaneye kapanmaya hazırım. Yalnız, siz buna katlanamazsınız.”

“Siz de katlanamazsınız, zavallı Isabelle’ciğim; elinizde değil de ondan istiyorsunuz bunu; size bu yaşamı yaşatsaydım, tiksinirdiniz öyle yaşamaktan.”

Şimdi de, evden dışarıda geçen uzun bir günün sonunda, yaptıklarımı ayrıntılarıyla, saati saatine açıklamak zorunda olan benim. Isabelle kıskanç olmamak için çaba harcıyor, ama ben tamda kararsızlığa düşmeyecek kadar iyi bilirim bu hastalığı.

Uzaklık ya da ölüm, kuşku ya da ihanetten daha az zarar verir aşka.”

öyle geliyor ki sevgililer arasındaki bu amansız savaştan daha büyük bir şeydir aşk.

Kusursuz hükümet olmadığı gibi mutlak aşk da yok, duygunun biricik bilgeliği gönlün zamana uyması.

Kadınların bir ahlakı yoktur, yaşama biçimleri sevdikleri kişilere bağlıdır.”