Хамза Есенжанов

Үй ішінің ұсақ әңгімесіне оңашалап шақырмайтын ағасының нендей ниеті барын білуге тырысып, қыз оның бетіне тіктеп қарады: сұп-сұр жүзінде өте салмақты пішін бар: жабылыңқы қабағының үстіндегі жиырылған жіңішке сызықтар мен еріндерінің аздап жымқырыла түскені етсіз бетіне қату рең беріп тұр.

Ана Құл мен Тоқсаба, Бүкі мен Қожакелді: «Қараның бір әділ биі Жүніс еді, ол шықса біз онымен біргеміз»,— дейді. Ана бастағы, Сағадағы, таудағы, осы жердегі, ортадағы ауылдың бәрі де Жүністің сөзін тастамайды, Жүністің соңына ереді. Батагөй қарт ішімізде боласыз. Тап бүгін бөлініп қалуыңызды мен өз басым түсіне алмаймын,— деді Қажымұқан.

дам туған күннен бастап өмір ұшына бір табан жақындай түседі. Оны тіршілік байқатпайды. Бірақ өлім қорқынышты емес, өмірде игілікті іс істей алмай өту қорқынышты. Жүкең армансыз. Ол сендерді тәрбиеледі. Дүние танытты, мұқтажсыз өсірді. Сендер оған риза! Сендерге ол да риза...