Дулат Исабеков

- Дүние тып-тыныш, жайбарақат қар жауып тұр,-деді өзімен-өзі тілдескендей.- Әркім өз шаруасымен. Ешкім мен ешкімнің ісі жоқ. Сырттай қарасаң жұрттың бәрі бірі-бірімен дос сияқты. Айталық, ана бір сегіз қабат үйді көрдіңіз бе, төбесіне қызыл лампалармен "Служба быта" деген жазуы бар. Сол үйде қанша адам, қанша тағдыр бар десеңізші. Бәрінің де жақсы көретін, жек көретін, тіпті біреудің өлгенін тілейтін адамдар тұрып жатыр. Әне, біреу, ас үйде, біреу залда, біреу ұйықтайтын бөлмеде қыбырлап жүр. Ана қызықты қараңыз, плавка мен лифчигі ғана бар бір жас әйел терезе пердесін ашып жатыр, қайта, жабуы керек қой.

әйел атаулының бәрі бақытсыз,- деді Мәлике осыдан он шақты күн

бұрын қолға алған балаларының кеудешесін тоқи отырып, Бағиланың күні

бойғы сөзінен өзінше жалпы қорытынды жасап.- Өйткені, олардың өмірі

өзгенің қайғысы мен қуанышын түсінуден тұрады.Басқаның жанын түсінуге

еркектерден гөрі әйел жақын. Сондықтан да біз байғұс көп кешіреміз, көп

мұңаямыз.Өзіміз бақытсыз бола тұрсақ та өзгенің бақытсыздығына жанымыз

ашиды, жылаймыз.

Жер үстіндегі тіршіліктің жаралғанына бес миллиардтай жыл

бопты, оны да ешкім санап тұрған жоқ, одан да көп болуы мүмкін. Содан

бергі тіршіліктің бір де біреуін білмейміз,

бәрі бізсіз өтті. Біз басқа бір белгісіз кеңістікте белгісіз молеқула, не белгісіз

бір бөлшек боп ұшып жүрдік. Кенет дүниеге келдік. Ақылы бар, ойы бар, тілі

бар, дыбыс пен бояудың сырық түсіне білетін қасиеті бар Адам формасында

келдік. Қысқа ғана мерзімге. Асығыспыз, уақыт жоқ.Белгісіз кеңістіктегі

белгісіз бөлшекке тез қайта айналуымыз керек. Сонда деймін-ау, сонда не

үшін келдік, не үшін келдім?