Qabriel Qarsia Markes

Hər yaşın özünə görə geyim tərzi vardı. Amma qocalığın tərzi yeniyetməlikdən dərhal sonra başlayır, ta qəbir evinədək davam edirdi. Geyim, sadəcə, yaş deyil, cəmiyyətdə layiqli yer tutma mənası verirdi.

insanların hər zaman analarının onları dünyaya gətirdiyi vaxt doğulmadıqlarını, həyatın onları bir daha, həm də tez-tez özü özlərindən doğmağa məcbur elədiyi düşüncəsinə qapıldı.

“Məni ən çox üzən ölüm deyil, eşq ucbatından ölməməkdir”.

Atasının iki portretini

uşaqlar yalnız gerçəkdən xəstə olduqları zaman xəstələnirdilər. Həkimlə bilinən sözlərlə deyil, gerçək xəstəliklərin konkret simptomları ilə ünsiyyət qururdular. Halbuki yetkin adamlar bəlli bir yaşdan sonra ya xəstə olmadan əlamətlər göstərirdilər, ya da bundan betəri – zərərsiz xəstəliklərin əlamətlərini göstərən ciddi xəstəlikləri olurdu. Zaman-zaman təsiri müvəqqəti dava-dərman verərək onları oyalayırdı. Qocalığın zibilliyində onlarla birlikdə yaşama məcburiyyəti ilə ağrılarını duymamağı öyrənənədək.

qocalığın tərzi yeniyetməlikdən dərhal sonra başlayır, ta qəbir evinədək davam edirdi. Geyim, sadəcə, yaş deyil, cəmiyyətdə layiqli yer tutma mənası verirdi.

Biz, kişilər xurafatın yazıq quluyuq”,

“Fəlakətlərdə eşq əzəmət və nəciblik qazanır”.

“Kim olursa olsun, hər kəs öz ölümünün sahibidir. O an yetişdikdə edə biləcəyimiz yeganə şey insanların qorxusuz və əzabsız ölmələrini təmin eləməkdir”.

Amma birlikdə öyrəndikləri bir şey vardısa, o da biliyin və müdrikliyin bizə lazım olmayan vaxtda gəlib çıxması idi.

əyrilərin həmişə doğru və haqlı olduğu bir mühitdə doğrular həmişə əyri və haqsız görünməyə məhkumdur.