Мен аудан аралап, іссапарға кеткенде Халима мен туралы жаман түс көріп қоямын деп қорқып, түні бойы ұйықтамай, керосин шамның жарығымен кітап оқып шығады екен. Мен болсам аудандағы шаруамды бітіріп, тез үйге қайтуға асығамын. Екеуміз бір-бірімізді көргенде баладай мәз болып қуанамыз.

Сондай күндердің бірінде Халима маған былай деді:

— Егер сен жолаушы жүргенде бірдеңеге ұшырап қалсаң, мен сенсіз өмір сүрмеймін — артыңнан қоса кетемін, — деді жылап.

— Қой, ондай жаман сөзді айтпа, — дедім мен жарымның жасты көзінен сүйіп.

Содан соң ол балаша күлді. Күлді де:

— Мен бір сөз айтайын, тыңдайсың ба? — деді.

— Айта ғой, — дедім жас келіншегімді арқасынан қағып.

— Айтсам: немістің Стефан Цвейг деген жазушысы болған. Білесің бе?

— Жоқ.

Ол кезде мен расында да Стефан Цвейгті білмейтін едім. Кейін өзімнің ең сүйікті жазушыларымның біріне айналып кетті ғой.

— Білмесең, тыңда. Сол жазушы бір күні әйеліне: "Мен енді өмір сүрмеймін. Өлемін" депті. "Сен өлсең, мен де өлемін" — депті әйелі. Содан кейін екеуі астарына жамылғы жайып, үстеріне ақ көрпе жамылып, қатар у ішіп, құшақтасып жатып өліпті. Осы оқиға менің есімнен кетпейді. Сол сияқты біз де бірімізді соңымыздан біріміз кете аламыз ба?

— Кетеміз, айналайын! — дедім мен ойланбастан.

— Егер сен бұрын кетіп қалсаң, мен сенен қалып, бір күн тірі тұрмаймын, — деді ол тағы да жыламсырап.

— Мен де! — дедім оның адалдығына көңілім босап.

Екеуміз қол алысып, серттестік.

Барлық әйел — бағалы! Әйелдер — ең ғажайып дүние! Бірақ, біз — еркектер олардың ғажаптығын қадірлей білмейміз.

Әр еркекке өз әйелінен асқан ару жоқ, асыл жоқ. Әр әйелге өз күйеуінен өзге дана жоқ, данышпан жоқ.