Юля Цімафеева

Я падаю і рыю тунэль,

Я ўцякаю з роднай зямлі

пад зямлю, пад грузнае

цела поля

Няўмольнае поле

пакарала мяне за ўцёкі –

зрабіла

сляпою краціхай

Дванаццаць кадраў

у стужцы зімы.

Кадр трэці:

Нага ў вадзе па калена.

Кадр пяты:

У вадзе другая нага.

Кадр восьмы:

Прарок пад вадою па пояс.

Кадр адзінаццаты:

Твар буйным планам,

Жах уваччу.

Прарок кажа да рыбаў,

Прарок кажа да малькоў,

Прарок кажа да водарасцяў,

Прарок кажа да бактэрый,

Прарок кажа да талага снегу:

Ты ляжыш у пакоі

Ён падаецца пустым.

Ты ляжыш у пакоі

Ён падаецца пустым.

Альгерд п’е каву

курыць цыгарэту

садзіцца зноў

нанізваць словы

як мятлікаў

на шпількі тэксту

мятлікі

просяцца ў рукі самі

але ўсіх не спаймаеш

людзям свята

я проста псую

людзям свята

я не веру ў свята

свята не існуе

адрэзанае вуха не чуе,

яно гаворыць. прастрэленая

рука не цэліць, яна сама

знак і былая цэль.

страх ніколі не мае рацыі,

страх ніколі не памыляецца

Маленькія дзверы

рвуць шпалеры

і кожны дзень робяцца

ўсё большымі

грубасць гэтага горада

праступае ў запыленых вокнах

на прапітых тварах жанчын

у іх стракатых шапках

чуецца ў крыках варон

на гнілых галінах прыпынкаў

бяжыць электрычнасцю

праз даўгія рогі тралейбуса

проста ў яго чэрава

дзе мы з табой едзем

на апошніх сядзеннях

з апошніх сіл учапіўшыся

пальцамі ў пальцы

і спрабуем

не паддавацца

яго грубасці