Эпідэмія ружаў

ў ствалах — кругі па вадзе

разыходзяцца

гадавымі кольцамі.

Горад трымае Нямігу,

як фігу,

за спінай,

Нямізе-рацэ

Няміга-труба

Закінуў бог у мяне сэрца,

як у ваду манету,

і загадаў жаданне

і знік у паветры,

і засталося ўсё, акрамя веры.

а калі апынулася, што мы былі нашай мовай

і нам вырвалі языкі, мы пачалі размаўляць вачыма

Мора — гэта зямля са знятай скурай.

Я апранула гэты дом на сябе, як гіпс,

каб зарасціць галаву, думка да думкі

На стале, збітым з чужых дрэваў,

хлеб цішыні ненадламаны.

І неба вісіць на адной маланцы.

Верш пра Белы Наліў