«… De Bloeimaand van het jaar onzes Heeren 1416 liep ten einde, de zomer deed zijn intocht met kleur en geuren, de heuvelen en de dalen van het romantische Henegouwen waren vol van vogelgeschal en gejuich, de aarde tooide zich als een bruid om het nieuwe leven te ontvangen, toen Willem de Zesde, graaf van Holland en Henegouwen, hertog van Beieren, zich binnen Bouchain nederlegde en streed tegen den dood. Want het was geen rustig afwachten van het einde, het was veeleer een bange worsteling tegen den onverbiddelijken vijand van het menschelijk geslacht, of het mogelijk ware hem nog af te wenden, of tot genade te bewegen. Nooit toch kon hij meer te onpas komen, dan voor dezen man, in de kracht van zijn leven, immers pas twee-en-vijftig jaren oud, vol van plannen, vol van hoop, vol van wenschen voor de toekomst … »
