Фауст

Дейсің ғой сен: «Қайда қалмас берген серт?»

Сертте тұру адамдықтың келбеті,

Оны бұзу — бізге бітпес ауыр дерт!

Замананың бетке ұстары — адамы,

Қанша жүрсе мандымаған қадамы,

Қоқыр-соқыр, жаман-жәутік — жиғаны,

Кергендері — жәбір-жапа, ит қорлық,

Қала берді алдау-арбау, күш-зорлық.

Бекер-босқа шыбын жанын қинады.

Мықтағанда құрғақ ақыл дарынды

Пірі тұтып қуыршақтай бағынды.

Сүйеніп, сеніп кімге қол артасың,

Білімнің бұлағынан қану үшін?

Қанша жүрсең — жүргенің жол ортасы,

Туған ба адам арманда қалу үшін!

Фауст

Адал бол, әділ, анық бас!

Не керек жалған атақ, ар!

Еңбекшіл пенде тарықпас.

Қашанда аты аталар!

Айтарың анық шын болса,

Сөз қуғаның бола ма?

Сөзің сандырақ жын болса,

Дегенің басқа қона ма?

Күздің құрғақ желіндей

Сумаңдайсың ерінбей.

Ал ақылға? Ақылға салмайсыңдар,

Ақымақ пен баланы алдайсыңдар.

Жылуы жоқ сылдыр сөз жанға әсер етпейді,

Жүректен шықпаса, жүрекке жетпейді

Ару күн жанарын төңкеріп,

Жер-көкке кірпігін қадайды.

Әлемді нұрымен көмкеріп,

Қия алмай қиыла қарайды.

Жадырап қаламыз, күлімдей

Жылы бір шыраймен қараса.

Алғашқы жаралған күніндей,

Дүние не деген тамаша!