Оралхан Бокей. Жылымык

Бұл жалғанда мұңы жоқ пенде бар ма, қайсысының дерті сыртында, қайсысынікі ішінде.

Жалғанда ақылдың, ойдың, сезім мен жүректің соқырлығынан сақтасын, лайым,— деген имандай сөзді бойтұмардай сақтадым

көру үшін тек қана көздің болуы жеткіліксіз, әлемдегі әр затты анықтап көру үшін жанның да жанары болуға керектігін бағамдағанмын.

адамға ең керегі шырадай жанған көз емес, қолына шырақ секілді ұстап жүретін адал айнымас дос екенін түсіндім.

Табынып тамаша деп жүргеніміздің көбі, шуақты сүйетін қорыншақ көңілдің көңілшектігі, тыз етпе әсіре әсерден туған біратар пікірдің салқыны екен.

Аға (соншалықты ақырын, ұрлыққа түскендей сыбырлай айттың).
— Ау.
— Бетіңізден сүйейін бе? (Сенің ернің тимей-ақ, оң жақ бетім күйе бастаған).
— Жанар.
— Ау.
— Көзіңнен өбейін бе? (үнсіздік).

Ал мен айтар едім, жұлдызды аспанның бір шеті ойылып, жерге құлап кеткен деп...

тән мүгедектігінен жан мүгедектігі әлдеқайда сорлы екенін ұқсашы, шіркіндер.

сен келдің жүзіп, мүмкін, мен барған шығармын саған; әйтеуір, бір-біріміздің рухани жарылқаушысы екенімізге күмәнім қалмаған; сен тағдыр торына мүлдемге түскен балапан едің, ол азаптан құтқару қолымнан келмейтініне қаншама қиналсам да, бар қолымнан келетіні «аға» деген сөзіңнің ала жібін аттамай, ар-ұятыңның күзетшісі болу.

Жалғанда ақылдың, ойдың, сезім мен жүректің соқырлығынан сақтасын, лайым,

Жылымың... бір жылы нұр тарайды бойыма. Сенен шуақ алған нұр да...

Олар бізді мүгедек деп мүсіркейді, ал біз оларды... тән мүгедектігінен жан мүгедектігі әлдеқайда сорлы екенін ұқсашы, шіркіндер.

Он екіде бір гүлі ашылмаған, қулық-сұмдықтың есігінен сығалай қоймаған; өмірге, айналасындағы адамдарға деген сенім-түйсігіне қылау түспеген, таң сәрі шағындай

Жалғанда ақылдың, ойдың, сезім мен жүректің соқырлығынан сақтасын, лайым,— деген имандай сөзді бойтұмардай сақтадым.

Көзіңізге қараңыз, аға! (Жанар)».
Бұл сөзді қайдан естідім деп көп ойландым. Қырсыққа толған хатыңды қара қостың жапсарына қыстырып кетпекке бекіндім де, іле бұл ойымнан қайтып, касетаны қалтама салдым. Сол аспан, сол тау, сол күн, сол жылымық. Бірақ бәрі-бәрі басқаша, өзгеше жат, өзгеше суық, жек көре, жиіркене қараймын. Ғажабы сол, мен осы күннен бастап «Жылымық» атты суретке деген сүйіспеншілігімді жоғалттым. Мүлдемге жоғалттым. Қабырғада қағулы, санаторийдің бөлмесінде қалды

, сұлулық, тазалық туралы ұғым, түйсігіме төңкеріс жасаған хатыңды бойтұмар ғып әлі тағып жүрмін. Бір қызығы, дәл сенің хатыңды тыңдаған күннен бастап, бұрынғы бойымды өзектеген босаңдық пен ынтызар көңілдің ынжықтығын сылып тастадым

Түн жамылып тұрып ағымнан жарылсам, адамға ең керегі шырадай жанған көз емес, қолына шырақ секілді ұстап жүретін адал айнымас дос екенін түсіндім

Жұлдыз ақты,— дедім.
— Көріп тұрмын. Егер жұлдыз көп ақса, күн ашық, ыстық болады,— дедің.— Аспаннан ағып түсер сол жұлдыз, бәлкім, түсімде ағып түскен менің жанарым болар, адасып жүрген...

ейде мен осы өкпе ауруымен сырқаттанғаныма, осы Тасбөгет санаторийінде дем алғаныма шексіз қуанар едім. Өйткені мен өзіңді жолықтырдым, мынау гүрілдеп-сарылдаған өмірде Жанар атты жанашырым барын білдім әрі тіршіліктің мәнін бұрынғыдан әлдеқайда терең түсіндім

Біз үшін тек бір-ақ түс — қара түс бар деп ойлайды. Рас, көз алдымыз мәңгі түнек, шыңырау зындан, көр секілді қараңғы қапас. Осылардың ар жағынан жарық әлемде жанарына сеніп жарқылдап жүрген көзі барларды көреміз. Біз әлемді, шынымды айтсам, олардан әлдеқайда жақсы көреміз.