Шляхам жыцьця

Йдуць песні, казкі ў дамавіну;
Якія дзед спяваў складаў;
Свае жалейкі люд закінуў,
Чужым свісцёлкам месца даў

Загубіў сваю скуру, чужая ж ня цешыць
Абадранай душы ў павуціне;

Годзе, душа маладая, пакутаваць,
Шляхам заломным снаваць бескарысна, —
Страшна загадкі усябыту расплутываць,
Выхад з туманаў знаходзіць разблысны

Маці мая, маці,
Што ж ты мне зрабіла, —
За што гараваці
На сьвет парадзіла?

За што, за што
Твой сын бядак,
За што, за што
Ён плача так?
— Скажы!

А топчуць толькі ўсе той след,
Валочаць ёрмы за сабою

«Я пакажу ўсе вам чары —
Чары ўсе неба, зямлі, —
Шчасьця другога пажары,
Дзе б вы сагрэцца маглі.
Праўду ў лад новы настрою,
Новыя песьні злажу…
Гэй жа, за мною, са мною!
К сонейку шлях пакажу!

Вечны голад кветкі-шчасьця,
То ад Бога, то да Бога
Гоніць, цісьне, як з напасьці

А толькі ўсё той самы лад:
З вачэй не зняты йшчэ павязкі,
Ці йдуць уперад ці назад,
Відны сляды цямрычнай ласкі.

А як ішоў між іх з святлом,
Яны пачулі, ах, пачулі:
Сляпым замораныя сном,
Худыя рукі ўвысь цягнулі.

За мною ўсцяж, і тут і там,
Іх вусны бледныя шапталі:
„Аддайце сонца наша нам!

Легэнда зь індыйскай кнігі Магабгарата

Ў Магабгараце, кнізе Інд,
Якой лет тысячы тры лічым,
Такая повесьць там стаіць
Аб галубках і паляўнічым