Қызыл ат

Шолақ атақ, жылы орын алсам-ау, — деп,

Жорғалап қол жалаған сасықтар ма?

Көз бояп, «рапорт» берген, зәлімдер ме

Не десіп, неге жорып, «кенеседі?»

Не десіп кенескенде қылқындасып,

Ұзақша мойындарын теңеседі?..

Біреулер қызыл атты түйе дейді,

Біреулер шабар байтал-бие дейді.

Біреулер Қызыл атты дұрыс танып,

Ақынның жазған сөзі жүйе дейді.

Біреулер, Қызыл атты «белсенділік»

«Әдет» пен құрту үшін күйелейді.

Және олар: «сұм белсенді бізбіз-ау» деп

Оқыса Қызыл атты үйелейді!.

Екінші біреу

Кейбірінің тұрпаты баяу ғана,

Кеп отырып сөйлейді таяу ғана,

«Не үшін, сорлы-ау жел танау боласың!» деп

Ниетің азғаны ма, болып шенде?

Кешегі ер бүгін азса жалынғыш боп,

Кейде бұл не болғаны, шіркін пенде?!

Олар байдың күшігі жүні күйген,

Бұлаңдап кеше байға басын иген.

«Жау сияқты!»

«Жау сияқты!»

Демеші жаудың итін,

Астау жалап жылмаңдап сүтке тиген

Сендерді зиянкестер бүлдірген ғой

Сендерді пасық сұмдар бүлдірген ғой,

— Бір-бірін дұшпан мәз боп күлдірген ғой.

Өтірік мәліметтер жазып ылғи

Алдауыш белсенді — жаудың күшігі

Алдауыш белсендіні жау демейсің,

Арқасы ешбір аттың сау демейсің,

Ол сені жау болмаса бүйтпес еді,

Сайдағым, доста күйлі,

Жауда өгейсін

Сонда, сен ақын досым, қайда жүрдің?

Көктегі алтын сәуле — айда жүрдің.

Тербеліп, өлеңдетіп, автомобиль —

Қызықты жұмсақ орын жайда жүрдің.

Міндің де, аэроплан ұшып жүрдің

Ішкі жау ішімізден жеп жатқанда,

«...Комбайн... трактор!..» — деп заулап жүрдің

Шіркін дос, өз сертіңді өзің неттің?

Ұмытып жолдастықты тастап кеттің!.

Сұр жорға ат, сүтті мама боз биені,

Соларды зиянкестер қалай қылды?..

Солардың бірі жауыр, бірі қатпа

Сен үшін талай жерде құс боп ұштым,

Мойнымды «аққуым!» деп талай құштың.

Соны да ұмыттың ба, көктегі ұшқан,

Бар сезім, бар күйімді саған бердім,

«Жібек!» деп айдарымды талай өрдің.

Көк майса жаратылыс құшағыңда

БІЛІМДІ СЫНШЫ МЕН ТЫРАҢ СЫНШЫ

Талдауы білімдінің сынға салып,

Шын жәрдем түзетуге сымға салып,

Білімді сын тура жөн сілтегенде,

Әуелейсін құлашты шыңға салып.

«Сыншымын!» деп, кей мақау тағады тек,

Шатасқандай нақ ізді жымға салып.

Білімге бай болғансып күлкі болад.

Әлін білмей есепті мыңға салып.

Мешел мәстек секілді тырбаңдайды,

Тарта алмайтын соқаны тыңға салып.

Көкше қоян секілді тыраңдайды,

Аяғын ала алмаған құмға салып.

Дариға, тыраң сыншы тыраңдаған!.

Сын шіркін қиын жол ғой бұраңдаған...

Оп-оңай өнер-білім ұстата ма,

Секілді жортқан түлкі бұлаңдаған

ҚЫЗЫЛ АТТЫҢ СӨЗІ

I. Амансың ба, достым?

Денің сау, амансың ба, ақын досым?

Бір кезде айрылмастай жақын досым.

Қарамай кетіп едің көптен бері,

Енді кеп қайрылғаның мақұл, досым!

Досым ең, сырлы сұлу сөзге маман,

Сұрамай бір қайрылып, есен-аман.

«Еркем!..» деп, енді елжіреп сөз қатасың,

Еске алмай жүріп мені талай заман!

II. Қандай едік?..

Екеуміз дос болғанда

қара жердің
Қыртысы қатар-қатар сызылатын?..
Мінеки, ескен жібек жазды» демі, —
Ақ киіп қатқан жерге қылған емі.
Кезінде күшті шіреп еңбек