Шабдалы

Ананың мейіріміне қанбай өскен перзенттің өксігі, өмір бойы тарқамай өтеді. Одан артық қасірет бар ма?!...

еңсесін көтеріп, көзіме тіке қарағанда жанарындағы көлкіген жасты көріп, өксіктен жүрегім аузыма тығылды...

Құдағай, адам мен адамды, әуелден Алла қосады. Сіз бен біздің еркімізден тыс. Ата-ана махнатын шегіп ұл мен қызды өсіреміз, ырызық-несібесін, бақ-дәрежесін Алла пешенесіне жазады. Қай жерден ырызық – несібе бұйырса, пенде соны теріп жейді...

«Пәленбай жыл оқыттым», «Жағдайыңа қарамайсың ба?»,

ешегі судан өткесін» не қылсаң, ол қыл деп жүр ме?...

Қыз, сол үймен біте қайнасқандай қарама-қарсы ас бөлмесінде қолы-қолына жұқпай, өз жұмысына кірісті. «Ой, Алла-ай! Үйде еңкейіп жұмыс істемеген мына қыздың, тірлігінің түрін қара?!»..

«Неден кемдік көрдің?», «Алты жыл Алматыға арқаланып оқытқандағы сыйың осы ма?»,

Бір қатынның қырсығы, қырық қашырға жүк болды» – деген... Қырсыққан қыздың жолы қайдан болсын?...