Çocuk Eğitiminde Pozitif İletişim

Bir sözün en büyük destekçisi sesin tonu ve vücudun dilidir.

Akşam çok bunaldığımda ve eşimle dışarı çıkmak istediğimde, eşim bunu kabul ediyordu. Sağ olsun, birlikte dışarı çıkıyorduk; ama biraz yürüdükten sonra, bana dönüp “Yeter mi bu kadar?” diye sorduğunda yıkılıyordum. O an anlıyordum ki eşim beni hiç anlamıyordu.”

Çünkü çoğu defa eşlerin birbirlerinden beklediği şey, anlaşılıyor olmak değil, ‘hissediliyor olmak’tır.

beni anlamıyor!” ifadesi ile aslında kastettiği şey, eşi ile arasında ‘hissî-duyusal iletişim’ kuramıyor olmasıdır.

Nasıl karlı dağdan bir avuç kartopu yuvarlandığında, bir süre sonra önü alınamayacak büyüklükte bir çığa dönüşür; aynı bunun gibi, çığ altında kalmış birçok eşin ortak cümlesi de, “Eşim beni yeterince anlasaydı, biz boşanmayacaktık!..”

Özellikle annesi ile babaannesi arasındaki ince ayarlanmış, gergin geçen konuşmalar ve arkadan konuşmalar, bir çocuk için oldukça yıpratıcıdır. Böylesi bir ortamda yetişen çocuklar genellikle ‘asosyal’ kişilik bozukluğu riski altındadır

urada dikkat edilmesi gereken bir nokta ise aile içindeki küslüklerin çocuğa yansıtılmamasıdır. Çünkü çocuk amcasının babasıyla küs olduğunu bilirse, o takdirde aidiyet kırılması yaşar. Demek ki, kendi kardeşiyle küs olunabiliyormuş diye düşünür. Hatta bu çocuğun yalnızlaşma sürecinin ilk başlangıcı olabilir. Çocuğun bunları bilmemesi lazım.

evin içerisinde bir baba, anneyi yenebilmek için elindeki bütün argümanları kullanıyor, kişiliğine saldırıyor, ailesine saldırıyor ve ortalığı birbirine katıyorsa bunu gören kız çocuğu evlenmekten korkar hale gelir.

Eşlerden birinin “Bayağı tartıştık, gel sana bir çay ısmarlayayım da şöyle bir keyfini çıkartalım” diyebilecek olgunluğa erişmesi gerekir.

Maalesef, internet içindeki renkli dünyadan yükselen sesler, çocukların ve eşin seslerini çok rahat bastırabilmektedir.