Hakikatin Peşinde
Bir kitap düşünün; sayfaları çevirdikçe satırların arasından size seslenen, her okumada başka bir kapı aralayan, sizi kendi içinize doğru bir yolculuğa davet eden… Gün Batmadan, işte böyle bir eser. Onu sınıflandırmak güçtür; ne sadece bir şiir kitabıdır, ne de yalnızca bir felsefi metin. O, bir arayışın, bir çırpınışın, ‘öz’e varmanın en kadim yöntemleriyle, yani aforizmanın çelik iradesi ve şiirin ilham meltemiyle kaleme alınmış, çok katmanlı bir manifesto gibidir.
Gün Batmadan…
Bu iki kelime, eserin omurgasını oluşturur. Buradaki ‘gün’, sadece gökyüzündeki aydınlık değil, insana bahşedilmiş olan ‘ömür’dür. ‘Batmak’ ise, yalnızca bir son değil, aynı zamanda bir gaflet hâli, hakikatten uzaklaşma, mânen kararma ve nihâyetinde kaçınılmaz olan fiziksel sona işaret eder. Dolayısıyla kitabın her bir mısrası, her bir cümlesi, bu kaçınılmaz son gelip çatmadan önce, insanın kendini bilmesi, bulması ve aslına dönmesi gerektiğinin aciliyetini haykırır. Zaman, bir nehrin akışı gibi durmaksızın ilerler ve bu kitap, o nehrin sadece bir kere geçilebileceğini hatırlatan bir uyarıdır.
