De volgende ochtend, toen de eerste zonnestralen boven Amsterdam opkwamen, strandde een politiepatrouille in het smalle steegje en vond het levenloze lichaam van Frans. Het nieuws van zijn dood verspreidde zich snel — de bakker die ooit een boef was, nu dood in zijn eigen stad.
Inspecteur Claujonge, een ervaren en terughoudende man, betrad de plaats delict. Hij bestudeerde de plaats delict met een scherp oog, terwijl de geur van muffe regen en kleverig bloed de lucht vulde. Claujonge inspecteerde het lichaam zorgvuldig en analyseerde de details om hem heen.
“Een kogel, schoon en goed gemikt,” mompelde hij met een bezorgde uitdrukking. “Dat was geen ongeluk. Iemand wist precies wat hij deed.”
Een jonge politieagent stond naast Claujonge en meldde: “Buurtbewoners beweren een man met een donkere capuchon te hebben zien wegrennen kort nadat ze het schot hoorden.”
Claujonge knikte en ging verder met zijn onderzoek. Zijn gedachten gingen tekeer. Frans was geen onschuldige man, dat wist hij uit oude dossiers. Maar waarom nu? En waarom zo kil?
