Дуб-Дзядуля

Глыбокае яно без канца,

вялікае, што вокам не сцягнеш,

бачу зноў возера — больш за першае, але вадзіца ў ім такая

Зрываліся не раз буры,— як пад тапаром, шмат нашых клалася, але тыя, што аставаліся,— яшчэ вышэй падымаліся; находзілі навальніцы,— гінулі тыя, што ў неба глядзелі, а знізу падымалася маладзёж; палятала свежага насення, і ўзрасталі суседзі невядомыя, незнаёмыя...

Сохну ўжо я. Каб хоць два, каб хоць год далі вы мне засілку — вадзіцы чыстай, здаровай,— можа б я вам памятку пакінуў: новае пакаленне. Прысягнуў ты, дзіцятка,— дык дабудзь жа ты мне цяпер гэткай вадзіцы, пашукай, прынясі, карэньчыкі мае бедныя падлі...

ь не ўся вёска зайздросціла мне майго надзела. Шнур быў, пра