Biat 2

İçimizdeki şeytan, herşeyden önce, sorumluluktan kaçmak için sürekli zorluyor bizi.

Hiçbir ayrım yapmaksızın, dünyanın hangi ülkesinde olursa olsun, bir insanın hakkı yeniyorsa, bir insanın onuru çiğneniyorsa, bir insana işkence yapılıyorsa, bununla ilgilenmemiz, gereken atılımları yapmamız gerekir. Zulmü çağımızdan kaldıracak tek güç, sorumluluk duygusunun yaygınlaşmasıdır.

Olup bitenleri, süren savaşları ve işkenceleri çok çabuk öğrenebiliyoruz. Düşünebilen insan, çağın en ağır yükünü taşıyor demektir. Sorumluluk kavramı, içerik bakımından, evrensel bir nitelik kazandı. Nerede ve hangi koşullar altında oluşursa oluşsun, insana dönük bir yıkım karşısında ilgisiz kalmışsak, bizim başımıza gelecek benzer durum karşısında başkalarının ilgisiz kalmaları halinde onlara söyleyecek bir sözümüz olmayacaktır. Oysa, olmalıdır. Biz, sorunlar karşısında etkin davranışlar aldıkça başkalarının da sorunlarımızla ilgilenmelerini istemeye hakkımız olacaktır.

Düşünebilen insan, çağın en ağır yükünü taşıyor demektir.

Montaigne denemelerinden birine, Lucretius’un bir cümlesini alır. Şöyle söylüyor Lucretius:
“Bir tek neden göstermek yetmez; birkaçını vermeli, bir teki doğru da olsa”

Soylu yazarlık sanatı, korunması güç olan iki ödeve bağlı kalacaktır. Bile bile yalan söylememek ve insanın insanı ezmesine karşı koymak.”

Ey insanlar! Nereye gidiyorsunuz? Yaptıklarınızı bilen, üstün yetenekli deneticiler, unutmayan yazıcılar sizi gözetlemektedir.”

Exupéry “Çağımdan tiksiniyorum” derken, çağının tanığı olduğunu göstermiştir. Tiksinme birşeyi kurtaramaz. Bir adım daha atarak etkin davranışlar göstermeliyiz