Vaders en Zonen

Jullie denken, groote heeren te zijn, en te staan op de tinnen der menschelijke volmaaktheid, wanneer jullie je bedienden niet meer slaat. Maar wij verlangen niets als geslagen te worden en terug te slaan. Het stof, dat wij opjagen, bezorgt jou een oogontsteking, en ons afval zou jou maar vuil maken. Je bent nog niet tot onze hoogte opgeklommen. Je bewondert jezelf en bent gelukkig, als je je iets te verwijten hebt. Maar wij moeten daar niets van hebben. Wij hebben wat anders te doen als bewonderen en verwijten. Wij hebben andere mannen noodig op ons schip. Je bent een beste jongen. Maar toch een heertje, een liberaal jonkertje en voilà tout, om met je vader te spreken.

bloedvlek hebben op de borst. Ze was bang voor muizen, adders, kikvorschen, musschen, bloedegels, den donder, koud water, tocht, paarden, bokken, roodharige menschen en zwarte katten en vond krekels en honden onreine schepsels. Ze at kalfsvleesch noch duiven, kreeft noch kaas, asperges noch hazen, noch watermeloenen (omdat een opengesneden meloen deed denken aan het afgeslagen hoofd van Johannes den Dooper) en de gedachte alleen aan oesters, die ze nog nooit had gezien, deed haar rillen. Ze at graag veel en goed en hield zich streng aan de vastendagen. Ze sliep tien uur daags. Het eenige boek, dat ze gelezen had, heette Alexis of de hut in het woud, ze schreef éen, hoogstens twee brieven in het jaar en kon overheerlijk vruchten inmaken en groente, ofschoon ze zelf niets deed en zich niet graag bewoog.

Uitermate gevoelig en innig-vroom, geloofde ze aan voorteekens, voorgevoelens, tooverij en droomen, aan spotgeesten, huis- en woudgodheden, ongeluk brengende ontmoetingen, aan „het Booze Oog”, aan huismiddeltjes, aan de kracht van het zout op de altaren op Groenen Donderdag en den aanstaanden ondergang der wereld. Ze geloofde, dat er een goede boekweitoogst zou zijn, als de kaarsen in de Paaschnachtmis niet uitgingen, dat de champignons niet meer groeiden, zoodra de blik des menschen hen trof, dat de duivel gaarne kwam op plaatsen waar veel

Neen, ik weet niets. Maar het zij zoo. Dat u niet over uw toekomst wilt spreken, kan ik begrijpen, maar wat er op het oogenblik in u omgaat...

Nur wo wir nicht sind, dort is das Glück? antwoordde Bazarof.

Ik ben ongelukkig, omdat het leven niets biedt, dat mij aantrekt, bekoort, meesleept

Wat zal ik zeggen? Niemand is het waard, dat hij gemist wordt, en ik nog minder dan anderen.

—Waarom?

—Ik ben een nuchter materialist en niet interessant. En ik kan niet beminnelijk zijn.

En waarom zou ik blijven? antwoordde Bazarof.

Zij bewoog even het hoofd.

—Hoezoo, waarom? Bevalt het u hier dan niet? Denkt u, dat u hier niet gemist zult worden?

—Dat denk ik niet.

—Dan hebt u ongelijk, antwoordde ze na een oogenblik stilte. Maar ik geloof u ook niet. U kunt dat onmogelijk meenen.

Vrouwelijke zwakheid, vrouwelijke gevoeligheden nam hij in zichzelf waar, alsof de duivel hem beproeven wilde.

Hij voelde evenwel al spoedig, dat hij bij haar niets bereiken zou en toch miste hij de kracht, heen te gaan.