Сендердің қылар қақпай мінезің бар.
Хат берген даулы жерге мор басатын,
Қолында қызыл алтын жүзігі бар.
Көрген соң Сарыбайға жұрт жылайды,
Сол жерде тақат қылып тұра алмайды.
Серкесіз қойдай болып ұйлығады,
Аяғын қадам басып жүре алмайды.
Жиылысып сол араға бәрі келді,
Құба қалмақ сықылды іштен бүлді.
Жалғыз-ақ ханым сонда естіген жоқ,
Батыр Тайлақ болды да бәрі білді.
Қай адам ер Тайлаққа тең келеді,
Жиылған сол араға көп ел еді...
- Есіттірмей қайтқанымыз лайық емес,
Ханымға жырлай-жырлай кім барады?
- Тайлыға алыс емес көрінген жер,
Табан шөңгел биімсің елімде бір.
Ханымға жырлай-жырлай мен барайын,
Ер Тайлақ, қолыңды жай, батаңды бер!
Ер Тайлақ тазшасына жарлық етті,
Тайымен қотыр-ала тазша кетті.
Сейілде қырық кісі мен ханым жүрсе,
Алдынан қарама-қарсы көздей кепті.
- Ханым-ай, ақсұңқарым, сені көрдім,
Біз ежелден хан-қарашы адам едік.
Мен шошыдым түсімнен бүгінгі күн,
Хан ием, жолыққалы сізге келдім.
- Аптығып қотыр таймен келесің тез,
Бұл жалғанда ақылсыз адамнан без.
Кеп шатып тантырақтап сөзді ұзартпа,
Қанікей шошығаның немене сөз?
- Жаратқан бәрімізді тәңірім күшті,
Бұл дүние ойлап тұрсам енді екі ұшты,
Мен түсімнен шошимын бүгінгі түн,
Менің сәлдем басымнан жерге түсті.
- А, тазша, олай болса мал сойғаның,
Құдайым дәрі несіне сен тойғаның,
Сенің сәлдең басыңнан жерге түссе,