Džat svoj esej iz 1996. godine zaključuje zapažajući još jednom, vidovito, da je pripadnost naciji sve što još preostaje dok postmodernistički život potkopava uloge koje su u ljudskoj zajednici igrali porodica, crkva, škola, vojska, pa čak i političke partije i strukovni sindikati. Jer nacija je otelovljenje zajedničkog pamćenja i ljudske zajednice u „okvirima primerenih razmera“ – veće od grada, ali manje od maglovitog panevropskog ili globalnog identiteta.24