Алпамыс батыр. "Батырлар жыры" кітабында жарияланған нұсқа

Бұрынғы өткен заманда,
Дін мұсылман аманда,
Жиделі Байсын жерінде,
Қоңырат деген елінде,
Байбөрі деген бар екен,
Байбөрі малға бай екен,
Төрт түлігі сай екен,
Бір перзентке зар екен.

лайық өйеңді өжім айтамын

Байсын деген өзеннің

Жәдігер: – Не жаздым, ағалар! – деп, жігіттерге қарап былай дейді:

– Ақша бір жауған қар еді,

Ғаріптің көңілі тар еді.

Алдыңа салып қуғандай

Айналайын, жәкелер,

Не жазығым бар еді?

Өзіңнің ішің емес пе ем,

Қас болсам құлмен қас болдым.

Әкем жақсы, ер еді деп,

1840. Дәулетіне мас болдым.

Қаладан келген қақпандай,

Бұқарадан келген мақпалдай.

Ел ішінде еңіреттің

Қылығынан тапқандай.

Байладың Құдай бағымды,

Сындырдың Құдай сағымды.

Қайда кеттің, әкекем,

Жалғыз балаң сағынды.

Өзімнен төмен иттерден

Көтені түссін бүлкілдеп

Құл жұмсасаң болмай ма,

Қам қайғыға қалыпсың.

Жігітіңде құс салдың

Алпамыс қойдың жанынан өте бергенде, өзінің бар күнінде серке қоямын деп жүрген екі серкесі бар екен. Олар осы күнде тоғыз жасар серке болған екен. Солар енді Алпамыстың үзеңгісін иіскелеп, маңырап, Алпамыстың соңынан ере береді. Сонда Құлтай серкесін шөрелеп, бүкшеңдеп, жүгіріп келе жатып, айтқан сөзі:

– Бедеу аттың бестісі-ай,

Адамның азбас естісі-ай.

Қайда кетіп барасың,

Қарағымның ешкісі-ай,

Шөрей, жаным, шөрей!

Тау басында бұлағы-ай,

Жағалай біткен құрағы-ай.

Байбөріні түйенің соңына салып қойды. Құлтай бабаңды қойдың соңына салып қойды.

Қалмаққа кеткен келініңіздің ізін

“Ит өзі ала болса да, қасқыр көргенде бірігер”