Оралхан Бокей. Бармысын, Махаббат

Қазір кез келген опасыздықты ақтап алар философия ойлап табылған кез.

«Қазақ прозасындағы жағымды, жағымсыз образдар арасындағы тартыстың өмір бақи бітіспейтін мәңгілік және бір-бірін жеңу, жеңе алмауы хақында».

Шынында да, өз-өзіңнен бұдан бұрын ешқашан естімеген, еш жерден көрмеген әлденені сағынасың, сарыла күтесің; бәр-бәрі жетеді, бірақ бір нәрсе жетіспейтіндей, ол не? Өмір бақи білмейсіз; көзіңнің алды тұманданғандай буалдыр сағымға шомасыз да, мәңгі тыныш күйді аңсайсыз; бейне бір анаң алдына алып әлдилеп отырғандай, соншалық тәтті сезіммен бейуақ халді кешесіз: ешкімнің мазаламауын тілеп алыстан... тым-тым шыңыраудан талып жетер нәзік үнге жүрегіңізді тосасыз, ымырттанған қуанышты мұң қабыздап, іңір мезеттің жұмсақ шапағатына шомылдырып еркелетеді: дәл осы сәтте іштей жарылқанып, егілесіз, көзіңізден жас шығады.