Танакөз

Сәлден кейін сөз бастады тауға қарап көлбеген:

Танакөзді көре алдың ба,тойға неге келмеген?

Селк еттім мен отқа шарпып алған құстай қанатын:

- Ертеңгілік көргенімде жылап тұрған болатын.

Ұға алмадым,түсінбедім бұл ажарсыз күйіне,

Түсте барсам, кетіп қапты әпкесінің үйіне.

Мен Мұратқа қарап едім, қарадым да таң қалдым,

Таң қалғаным — жанарына жас тұнғанын аңғардым.

Мөлдір шықтар кірпігінен үзіліп кеп сол шақта-ақ,

Терезенің жақтауына тамып жатты моншақтап.

Тамып жатты. Жүрегінің пәк сезімін алдар кім?

Танакөзді сүйетінін сонда ғана аңғардым.

Аңғардым да аласұрдым, бармағымды тістедім,

Айналайын адал достық, неткен мұнша күшті едің?

Айналайын көзсіз достық (көзсіздігің бағалы),

Өз басыңның бақытынан тұрыпсың-ау жоғары.

Өз басыңның қайғысын да жұтыпсың-ау білдірмей,

Жытқыр түндер қинады ма кірпігіңді ілдірмей?

Бәлкім, маған кінәң да жоқ, кінәмді де кешірдің,

Лаулап жанған өз отыңды, өзің қалай өшірдің?

Білмейтін бе ең, алтыным-ау, бақыт деген ауысқақ,

Жүрегіңнің іңкәр әнін неге айтпадың дауыстап?

Балалық шақ - боямасыз ақ көңілдер отаны.

Есіңде ме, су шашысып ойнадық,

Жастық шақтың есер әні бойды алып,

Екі ұштылау сөз айтып ем аңдамай,

Екі мөнет тұрып қалдың ойланып.