Оралхан Бокей. Кулыным менін

Біздер, көзі бар соқырлармыз.

орнында секілді — мұңсыз-қамсыз тірлік. Ал, іштей үңілсең... (терең күрсініп) іштей үңілсең, өлгің келеді, бірақ асфальтта өлу де қиын. Шынында да, адамның кейде мұңлы музыка ойнағанда, кейде өз-өзімен оңаша қалып, салқын да ымырт кеште ес-тұссыз есеңгіреп жатқан қалаға, немесе жөн-жосықсыз ағылған адам-ағысқа қарап тұрып басың айналып, жүздеген, мыңдаған машинаның дүрілі шекеңді қысып, миыңды солқылдатқанда арманшыл да адал, жазықсыз да жалғыз өлім сапарына аттанғың келеді.

Жан. Өмірдің қадірін түсіну үшін өлімді де ойла деген...

Анар (сөзін бөліп). Жо-жоқ! Менің айтайын деп отырғаным ондай аргумент емес. Менің айтпағым, (тары да шылым тұтатады) ты никогда не хотел умереть. Да умереть, чтобы больше не встать. Знаю, что ты боишься от смерти. Мир для тебя прекрасен, полон таинств, чудес и неизведанного. Шынымды айтсам, мен соғыста, не бейбіт күнде біреудің кескілесуімен емес, өз еркіммен рақаттанып өлгім келеді. Ертеңімді ойласам, қорқамын, маған — ертең жоқ секілді. Сондықтан да, еш нәрсеге қанағаттанбаймын. Я постоянно, ежеминутно в полосе пессимизма, меланхолии... Мен өмірді басқалардан гөрі бұрынырақ таныдым. Сондықтан да, он сегіз жаста жиырма сегіз жастағы әйелдің білгенін біліп, көргенін бастан кешіп үлгердім, сондықтан да ештеңе қызықтырып, еліктірмейді, таң қалдырмайды. Иә, мен ерте есейдім, ерте есейткен өмір. Мен қазір он сегізде емес, отыз сегізде секілдімін. (Жылайды.) Бұл әлемде мен пір

Анap. Махаббатты қайтесің, мына маған үйленсең мұртыңды балта шаппайды. Бірақ, мен саған тию үшін әлі де көп ойланамын, әлі де сайран салып қалуым керек. Мен саған мынандай шартпен тұрмысқа шығар едім: бір-бірімізді аңдымаймыз, бір-бірімізге қожандамай, өз білгенімізше емін-еркін махаббат бостандығымен ғұмыр кешер едік. Мен балалы болмас едім. Өйткені, мен сол баланың сен құсап панасыз, жетім қалып, детдомда стандартты тәрбие алып өскенін қаламаймын. Өйткені, менің балаларым (Толқып)... өйткені менің балаларым сутегі, атом, нейтрон бомбаларының құрбаны бола ма деп қорқамын. Үшінші дүниежүзілік соғыс — тіршіліктің ақыры.

Жан (орнынан ұшып тұрып, Анардың жағынан салып жібереді). «Іріген ауыздан шіріген сөз шығады» деген осы!

Анар (Жанның шапалағы ешқандай әсер етпегендей салқын, салмақты қалпын өзгертпестен). Отыр, шошаңдамай, есің бар болса, отырып тыңда. Құдайым-ай, ертең сенен қандай қызметкер шығады екен. Әлгіндегі месқарын секілді балконда жүгіріп, қоқысыңды төгіп, итіңді шомылдырып, тырбанып жүрер ме екенсің... (Жанның қолынан тартып, қасына отырғызады.) Отыр, сен сабады деп мен ренжімеймін. Мәселе былай, Жан, басқа басқа, сен мені түсінуге тиістісің. Ойлашы өзің, адам дегенің тек қана болымсыз соқыр үміттің жетегінде тентіреп өмір сүрмей ме? Біздер, көзі бар соқырлармыз. Сырттай қарасаң бәрі тамаша, бәрі де